| ปางองค์พระพรตทั้ง | พระสัตรุศ | |
| พระลบพระมงกุฎ | แก่นไท้ | |
| เดินทัพจวบนครุตม์ | ไกยเกษ แล้วนา | |
| สุครีพเกณฑ์ไพร่ให้ | ปลูกตั้งพลับพลา | |
| สี่องคทรงสถิตยยั้ง | ยังพลับ พลาเอย | |
| สมทบสี่กองทัพ | แวดล้อม | |
| ลิงยักษมนุษย์คับ | คั่งค่าย หลวงแฮ | |
| เสือป่าแมวเซาด้อม | ดอดดั้นกันรวัง | |
| บัดพลคนธรรพร้าย | แรงทมิฬ | |
| นายไพร่เสาะสัตวกิน | ไป่เว้น | |
| ออกจากนัคเรศลิน | ลาลุ พนัศนอ | |
| เจอสัตวต่างจับเค้น | ต่างค้นอึงคนึง | |
| ได้มหิงษสิงหแรดช้าง | กวางซาย เสือแฮ | |
| บ้างมัดแบกหามตพาย | หาบหิ้ว | |
| ลิงกองน่าซุ่มราย | เหนราพ มานอ | |
| เผ่นผึ่งหูเลิกคิ้ว | ตะคอกเคี้ยวฟันหลอน | |
| แทตยประหม่าทุ่มทิ้ง | สัตวหลุด เตลิดแฮ | |
| ออกวิ่งลิงโจมฉุด | ฉะเกล้า | |
| เหลือตายตื่นหนีมุด | รักวิ่ง ไปเฮย | |
| สวาวกกลับคืนเข้า | ซุ่มซุ้มดังเดิม | |
| พวกกุมภัณฑ์เลี่ยงพ้น | ไภยสวา | |
| หายเหนื่อยปีนพฤกษ์ตา | ตื่นเชง้อ | |
| ยลถนัดค่ายพลับพลา | พลันกู่ กันแฮ | |
| แนะโน่นกองทัพเน้อ | มนุษยนั้นนายพล | |
| ทราบชัดลัดแล่นเข้า | นครพลัน | |
| แจ้งกิจอำมาตย์จรัล | รีบเฝ้า | |
| กราบทูลเหตุเศิกอนันต์ | มนุษย์ยักษ ลิงนา | |
| ตั้งค่ายรายโอบเข้า | เฃตรท้ายพระนคร | |
| คนธรรพ์ทราบศึกเร้า | ราวี | |
| ปรบหัถตรัสเปล่งสี | หนาทเจ้า | |
| เรายกเหยียบบุรี | ปราบราบ เรียบแฮ | |
| จบแผ่นดินแดนฟ้า | ระย่อสิ้นเศิกไกษย | |
| พลางตรัสประชดเย้า | หยอกอนงค์ในเอย๑ | |
| นายทัพมนุษย์คง | คู่เจ้า | |
| เรียมฃามเข็ดฤทธิรงค์ | แรงมนุษย์ นักนอ | |
| เริงร่ารีบเสด็จเข้า | สู่ห้องทองผธม | |
| ปางพระพรตสถิตยห้อง | พลับพลา | |
| ทรงตริถึงไอยกา | แก่นไท้ | |
| ยักษ์อยู่ครอบนัครา | จักเสด็จ ใดนอ | |
| ยิ่งคิดพระยิ่งให้ | ขุ่นแค้นไพริน | |
| ไป่ผธมกรมจิตรร้อน | รนทวี เทวศเอย | |
| จวบรุ่งเสียงภุมรี | ร่อนร้อง | |
| ทรงเครื่องเสร็จเสด็จลี | ลาศออก อาศน์แฮ | |
| ปวงมาตยสงบเสียงพร้อง | ต่างน้อมจอมนรินทร์ | |
| พระมีสีหนาทอ้าง | อวตาร สั่งแฮ | |
| ให้ราชเอารสผลาญ | เศิกนี้ | |
| จักชูพระเกียรดินาน | นับเนื่อง ไปนอ | |
| ใดชอบราชกิจชี้ | อย่าช้าจงแถลง | |
| ขุนพานรใหญ่น้อย | สนองพจน์ | |
| กลซึ่งชิงไชยบท | แบบใช้ | |
| จัดทูดสือสารทด๒ | ลองเล่ห์ ลมนา | |
| แขงแข่งแรงรุนได้ | ด่วนล้างทลวงหาญ | |
| พระทรงเหนชอบเบื้อง | แบบบู รำเฮย | |
| ตรัสสั่งให้ชามพู | วราชผ้าย | |
| ขุนลิงรีบลายู | รยาตรเหาะ รเห็จแฮ | |
| บันลุแทบถิ่นท้าย | นิเวศน์เลี้ยวตรงพลาน | |
| ลอยแลเหนแทตยท้าว | คนธรรพ์ | |
| สถิตยอาศน์มาตยานันต์ | นอบเฝ้า | |
| กระบินทรเปล่งเสียงกรร | โชกขู่ ถามเฮย | |
| โจรป่าไฉนจึ่งเจ้า | จู่ปล้นราชฐาน | |
| พระทรงสังขสั่งให้ | อนุชา | |
| กับพระเอารสา | ธิราชท้าว | |
| ทรงศรสิทธิ์ศักดา | เดชกเดื่อง | |
| ยกจตุรงคพักด้าว | ดื่นพื้นพนสณฑ์ | |
| พระดำหรัสสั่งใช้ | มาหวัง บอกแฮ | |
| รักชื่อกลัวชีวัง | วอดแล้ว | |
| รีบจรกราบถวายบัง | คมบาท พระเอย | |
| แขงขัดคงไป่แคล้ว | บุตรน้องนารายน์ผลาญ | |
| คนธรรพ์ยินศับทเบื้อง | บนยล ลิงเฮย | |
| ลอยพิหาศเหินสกนธ์ | เก่งกล้า | |
| ทรงพิโรธขบทนต์ | กระทืบ บาทแฮ | |
| อุเหม่เองอยาบช้า | ชาติเชื้อเดียรฉาน | |
| เราพงษ์พรหมเมศล้ำ | โลกา | |
| หวังประพาศพนาวา | แวะเข้า | |
| ไกยเกษขัดราชพา | ทีโทษ มหันต์เฮย | |
| จึ่งขับจตุรงค์เร้า | รบได้เขตรนคร | |
| เองนามใดรับถ้อย | แทนนาย มาเฮย | |
| ไฉนหยิ่งยกยศหลาย | เลิศด้วย | |
| อ้างอวดศักดาหมาย | มาหมิ่น กูฤๅ | |
| นายบ่าวจะมอดม้วย | ไม่ช้าอย่าทนง | |
| กระบินทร์ปรับหัถล้อ | หลอนตวาด ยักษเฮย | |
| เราชื่อชามพูวราช | ฤทธิกล้า | |
| เปนทหารเอกรองบาท | บรมจักร กฤษณแฮ | |
| เองอย่าเหิมฮึกท้า | เทียบสู้เศิกพระกาล | |
| มารมุดุว่าอ้าย | ชาติลิง เลวเฮย | |
| ยกยศปดแอบอิง | อวดโอ้ | |
| รีบไปบอกนายชิง | ไชยกับ กูนา | |
| เองไป่ควรเคียงโต้ | ต่อต้านการณรงค์ | |
| ลิงโผลงแผ่นพื้น | พสุธา | |
| กรแกว่งตรีวรา | วุธแก้ว | |
| ประกายพร่างพรายตา | ยักษตก ตลึงแฮ | |
| กระบี่แสดงเดชแกล้ว | กลับขึ้นเมฆิน | |
| ลอยลลิ่วปลิวลิบฟ้า | แฝงตน มานอ | |
| ดั้นหมอกออกเมฆดล | ค่ายยั้ง | |
| ลงเฝ้าพระจอมพล | ประภาศ ถามเอย | |
| ขุนกระบินทร์ทูลตั้ง | แต่ต้นจนปลาย | |
| พระพรตโสมนัศยิ้ม | ยอชม กระบีนอ๓ | |
| แท้ที่เปนทหารบรม | ราชใช้ | |
| อาษาราชการสม | ควรคู่ บุญนา | |
| ถอดประวิชประทานให้ | กระบี่น้อมรับพลัน | |
| คนธรรพ์คับจิตรแค้น | คำสวา | |
| อัปยศอมาตยา | ใหญ่น้อย | |
| ฉุนพิโรธเร่งเสนา | จัดพยุห พลเฮย | |
| สองทัพสมทบร้อย | โกฏิลว้นเหล่าฉกรรจ์ | |
| พัทกาละยักษน้อม | คำนับ มารแฮ | |
| เตรียมจัตุรงค์สันสรรพ | สาตรพร้อม | |
| บ้างขี่สัตวบ้างกลับ | กลายรูป ปลาดฮา | |
| เตรียมทัพสรรพเสรจน้อม | นอบไท้ทูลแถลง | |
| ชาวเมืองเลื่องข่าวท้าว | ชามพูว ราชนา | |
| มาข่มคนธรรพ์ดู | เดชด้อย | |
| ยินดีออกจากบู | รีลุ ค่ายแฮ | |
| สามิภักดิ์นับร้อย | พึ่งพ้องสมภาร |
เนื้อความกล่าวถึงพระพรต พระสัตรุด พระมงกุฎ และพระลบตั้งค่ายอยู่ใกล้เมืองไกยเกษ ทหารวานรกองหน้าเห็นทหารยักษ์ออกมาล่าสัตว์เป็นอาหารจึงไล่ฆ่า ยักษ์ที่หนีไปได้เห็นค่ายทหารและพลับพลาซึ่งมีมนุษย์เป็นแม่ทัพ จึงกลับไปทูลท้าวคนธรรพ์ ฝ่ายพระพรตเป็นห่วงท้าวไกยเกษ จึงสั่งให้ชามพูวราชเป็นทูตสื่อสารไปเจรจา ชามพูวราชขู่ท้าวคนธรรพ์ให้ไปขอชีวิตต่อพระพรต ท้าวคนธรรพ์บริภาษชามพูวราชและว่าตนเป็นถึงยักษ์วงศ์พรหมมาเที่ยวชมเมือง แต่ท้าวไกยเกษไม่ต้อนรับจึงเข้ายึดครองเมือง ชามพูวราชบอกว่าตนเป็นทหารเอกของพระราม ท้าวคนธรรพ์ไล่ให้กลับไปบอกพระพรตให้ออกมาสู้กัน ชามพูวราชกลับไปทูลพระพรต ฝ่ายท้าวคนธรรพ์ให้เสนาจัดทัพใหญ่เตรียมรบ บรรดาชาวเมืองไกยเกษได้ข่าวทัพอยุธยาจึงพากันมาขอสวามิภักดิ์